Η Αρχόντισσα των Κυκλάδων
Καλώς ήρθατε στη Σύρο, στο νησί όπου συνδιαλέγονται με τρόπο αρμονικό η «καθ’ ημάς Ανατολή » με το «εξ Εσπερίας φως», δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα μοναδική, αρχοντική και κοσμοπολίτικη. Η «νύμφη του Αιγαίου» όπως ονομαζόταν η Σύρος, υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα νησιά του κυκλαδικού πολιτισμού. Σήμερα, η πλούσια πολιτιστική παράδοση του νησιού συνεχίζεται επάξια με τα παγκόσμιας απήχησης καλλιτεχνικά γεγονότα που διοργανώνονται κάθε χρόνο στην Ερμούπολη, πρωτεύουσα του νησιού, όπως το Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ Κυκλάδων, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων Animasyros, το Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής, τα Ερμουπόλεια, κα. συνθέτουν μια γκάμα επιλογών που καλύπτουν κάθε γούστο εμπλουτίζοντας με αξέχαστες εμπειρίες τις διαμονή στη Σύρο.
Το νησί προσφέρεται κατεξοχήν για θαλάσσιες δραστηριότητες, καθώς διαθέτει πλήθος από υπέροχες παραλίες αλλά και πλούσια γαστρονομία. Οι ονομαστές χαλβαδόπιτες και τα περίφημα λουκούμια, τα αλλαντικά όπως η λούζα και τα «μαραθολουκάνικα» θα ενθουσιάσουν και τον πιο απαιτητικό ουρανίσκο, ενώ αξίζει ν’ αναζητήσετε το εξαίρετο πικάντικο τυρί ονομασίας προέλευσης Σαν Μιχάλη.
Μεγάλη χρωματιστή εκκλησία με μπλε τρούλο πάνω από χρωματιστά σπίτια που φτάνουν ως τη θάλασσα. Μικρή προβλήτα μπροστά.
Ένα θέατρο γεμάτο ιστορία
Το Δημοτικό Θέατρο Απόλλων αποτελεί έμβλημα της Ερμούπολης και συνδέεται άρρηκτα με την ιστορία της. Η πόλη, δημιούργημα των προσφύγων στις αρχές του 19ου αιώνα, αποτέλεσε ένα κοινωνικό, οικονομικό και αρχιτεκτονικό θαύμα, με εκπληκτική για την εποχή πνευματική κίνηση και ακτινοβολία.
Ιστορία
Η ανάγκη εξεύρεσης μόνιμης θεατρικής στέγης για την έντονη καλλιτεχνική δημιουργία που απο το 1828 εκφραζόταν σε παραπήγματα, ξύλινες αποθήκες, λέσχες και καφενεία οδήγησε το τότε Δημοτικό Συμβούλιο στην απόφαση ανέγερσης θεάτρου στο κέντρο της πόλης.
Η κατασκευή του θεάτρου ολοκληρώθηκε σε δύο μόλις έτη (1862-1864) σε σχέδια του δημοτικού αρχιτέκτονα Πιέτρο Σαμπό. Στη σχεδίασή του διακρίνονται πρότυπα και επιρροές από τέσσερα τουλάχιστον ιταλικά θέατρα: τη Σκάλα του Μιλάνου (1776), το ανακαινισμένο θέατρο «San Carlo» της Νάπολης (1816), το ακαδημαϊκό θέατρο στο Castelfranco (1745) και το «Teatro della Pergola» της Φλωρεντίας (1755).
Εγκαινιάστηκε με ιδιαίτερη επισημότητα και αίγλη στις 20 Απριλίου 1864, παρουσία του εμπνευστή του, Μικέ Σαλβάγου, με την όπερα «Rigoletto» του Verdi, και παράλληλες παραστάσεις τη «Favorita» του Donizetti, την «Traviata» και το «Ballo in maschera» του Verdi.
Το θέατρο γνώρισε χρόνια χρυσής ακμής ακολουθώντας τη μοναδική πορεία και ευημερία της Ερμούπολης, φιλοξενώντας στη σκηνή του διακεκριμένους καλλιτέχνες και μεγάλους θιάσους, από την Ελλάδα και το εξωτερικό, με ποικίλο ρεπερτόριο και με έμφαση στο λυρικό θέατρο.
Συνέχισε να προσελκύει το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον γνωστών θιάσων ακόμα και όταν είχε αρχίσει να γίνεται αισθητή η οικονομική παρακμή της πόλης, από τις αρχές του 20ου αιώνα ως το μεσοπόλεμο. Την πλούσια ιστορία αυτής της περιόδου έχει καταγράψει σε ένα εξαιρετικό τετράτομο έργο ο συριανός συγγραφέας και ποιητής Μάνος Ελευθερίου.
Στη διάρκεια της κατοχής το θέατρο χρησιμοποιήθηκε από την ιταλική και κατόπιν την γερμανική φρουρά για κινηματογραφικές προβολές. Με την απελευθέρωση, συνέχισε να λειτουργεί ως κινηματογράφος, φιλοξενώντας σποραδικά και θεατρικές παραστάσεις.